Татьяна Демидович (Літарка). Унучачка
Номинация «Вишнёвый сад»
Вербы Брэсцкай крэпасці скрыжавалі погляды ў карычневай рачной каламуці і маўчаць. Маўчаць гадамі, нават стагнаць у іх няма сілы.
Памятаю, як дзяўчынкай я чаплялася за іх доўгія рукі, хавалася пад зялёнымі шатрамі лістоты, а потым нясмела выглядвала, з цікаўнасцю назіраючы, як па плошчы да Вечнага агню крочаць маладыя хлопцы и дзяўчаты.
Бабуля цягнула мяне за рукаў, і я паныла плялася па спякоце да Холмскай брамы. Там, за крэпасцю ў бабулі быў агарод – і салатавыя конікі ў траве ў хоры з балотнымі жабамі, і квітнеючая крапіва з асакой мне па пояс, і бзыканне камароў, ад якіх шчыкалаткі ў кроў, і бабуліна салодкая сакавітая цыбуліна з таннай сасіскай, а на дэсерт гліністае «Шахматнае» печыва з газіроўкай «Бураціна».
Я выцягвала на колкай траве ногі, часала шчыкалаткі, і,
падмяўшы пад галаву бабуліну кофту, прапахлую саспелымі трускаўкамі, часнаком і кропам, задзірала галаву ўгору, назіраючы, як разгойдваюцца на вятру цяжкія рыпучыя гамакі векавых дрэў. Я ніколі больш так высока ў жыцці не лётала. Пад самыя густыя малочныя выспы-аблокі з сінімі пражылкамі нябесных рэк.
І гэта быў мір. Я цяпер ведала, што ён сонечны, яркі, духмяны, як казытлівая ссохлая трава пад маімі каленкамі, дзіўна-салодкі, як першыя бабуліна клубніцы.
– Унучанька, паднясіка-ка мне гэтую пластыкавую бутэльку!
Я выйшла з роздумаў і азірнулася. Незнаёмая згорбленая бабуля сядзела на лаўцы. Яна была апранута ва ўсё цёмнае, выцвілые, старое. Бабуля штурхнула мыліцай да маіх ног пустую бутэльку ад піва і паўтарыла:
– Унучанька, падымі-ка яе! Нядобра тут кідаць. Бачыш – чысціня, спакой.
Бутэлька закацілася пад лавачку, а бабулька заплюшчыла вочы і глыбока ўздыхнула.
Я паслухмяна апусціла бутэльку ў скрыню. З ракі пацягнула сырасцю, запахла балотам і гнілымі бярвеннямі. З кожным годам зарастае рака, сцягвае свае раны бінтамі-багавіннем, замуроўвае былы боль сухастоем … На закінутым ў рачныя віры маленечкім астраўку трывожна кракнула качка, узмахнула крыламі і хутка апусцілася ў ваду.
–Ты не ведаеш, што такое вайна, унучачка, а я памятаю! Мне ж ужо гадкоў дзевяноста пяць, – прамовіла бабуля. – Я вось раней сюды лёгка яшчэ прыходзіла, а ў гэтым годзе ледзь дайшла. Эх, сілы не тыя
Бабуля зноў заплюшчыла бясколерныя вочы.
– Мама! Ты дзе?! – галасок-званочак разбіў цягучую цішыню. Гэта бегла мая дачка! Малая наляту спрабавала сплесці з дзьмухаўцоў вянок, яе погляд быў чысты і наіўны, а ў кожны светлы завітак уплёўся праменьчык сонца!
Неўзабаве мы рушылі дадому. Я павяла ў руках дзіцячы ровар і ўвесь час азіралася назад. Мяне штосьці раздзірала. Вельмі важнае і зусім сумнае.
– Мама, гэтая бабуля такая старэнькая, што хутка паляціць на неба? Так, мама? – адчула мае думкі дачка.
– Паляціць! – Прызналася я. І раптам сэрца зашчымела: здаецца, сёння мяне ў апошні раз назвалі ўнучанькай!
Ляцяць дні, крышыцца апаленая цэгла старой крэпасці, сыходзяць апошнія сведкі вайны, а разам з тым рассейваецца туманам наша юнацтва, белай карамельнай аблачынай сніцца далёкае дзяцінства! Здароўя табе, чужая-родная бабуля!
Читать другие миниатюры, участвующие в конкурсе «Колибри»
(5 голос, оценка: 4,20 из 5)
Загрузка...
«… Я ніколі больш так высока ў жыцці не лётала. Пад самыя густыя малочныя выспы-аблокі з сінімі пражылкамі нябесных рэк….» — Я таксама.
Дякую, пані Літарка, за Вашу любов до красного слова! Ваш твір і в цьому році — найкращий!