Тамара Овсянникова (Тамира Кармен). Апошняя дарога
Дарогаю, якая некалі была вясковай вуліцай, ішла незвычайная працэсія. Павольна цягнуўся стары конь, запрэжаны ў воз, на возе стаяла труна. За труною ішла сям’я буслоў. І больш нікога… Малады вазніца каня не падганяў. Туды, куды яны ехалі, не спяшаюцца. У труне ляжала стогадовая бабка Акуліна, апошняя жыхарка вёскі Залессе, перажыўшая ўсіх сваіх родных і аднавяскоўцаў. Калі казаць праўду, то жыла бабка не зусім адна, а з сям’ёй буслоў, якія ўжо колькі гадоў ладзілі гняздоўе на яе скрыўленай ад часу хаце. Вось птушкі, як самыя блізкія і родныя, ішлі павольна за возам, высока падымаючы ногі. Такая хада для іх была нязручнай, і буслы час ад часу ўзмахвалі крыламі, выцягвалі шыі, імкнучыся заглянуць у труну. Птушкам было няўцям, чаму бабка Акуліна, да голасу і постаці якой яны так прывыклі, цяпер ляжыць і маўчыць. Бацян адагнаў буслянят, якія забеглі яму наперад, і тыя паслухмяна прыстроіліся за бусліхай.
На пагосце працэсію чакалі мужчыны з суседняй вёскі, якім старшыня калгаса загадаў выкапаць магілу для бабкі Акуліны. Яны знялі труну з павозкі, паднеслі да ямы і накіраваліся за вечкам. У гэты момант птушкі абступілі труну. Бацян асцярожна выкінуў з труны бярозавы лісток, што зляцеў па дарозе, і — над пагостам разнеслася развітальнае буслінае клекатанне. Мужчыны ў здзіўленні спыніліся — такога яны ніколі не бачылі, ды і не паверылі б, каб хто сказаў. На самой справе, байкі пра бабку і буслоў яны чулі. Паслухалі, пасмяяліся і забыліся.
Калі прыбівалі вечка, апускалі труну, засыпалі магілу, буслы сіратліва стаялі збоку, сачылі за рухамі людзей. Вось ужо зямля вакол крыжа ўтрамбаваная, грудок выраўняны рыдлёўкай. Буслы ўзняліся на крыло, пакружылі над пагостам і зніклі ў паднябессі. Адзін з мужчын, перавёўшы позірк з неба на магілу, прамовіў:
— Пухам табе зямля, бабуля, аджыла сваё. Ну, а жывым — жывое… Моўчкі сабралі прылады працы, селі на воз і паехалі на памінальны абед, які падрыхтавалі спагадлівыя жанчыны з суседняй вёскі, што пры жыцці наведвалі бабку Акуліну.
Читать другие миниатюры, участвующие в конкурсе «Колибри» 2015
(7 голос, оценка: 5,00 из 5)
Загрузка...
Ух.. Сподобалось як… І картинка намалювалась перед очима: лелеки великі такі, а очі в них жалібні, і вони йдуть за труною і не розуміють, що відбувається, але відчувають щось важливе…
Це сто відсотків справжня література.
*THUMBS UP*
«Фотографічне» оповідання
Очень понравился.
Прочла, как смогла, на белорусском, потом через гугловский переводчик, потому что не поняла кто такие «сям’я буслоў» . Впечатление сильное. Если бы знать язык?!
Рассказ — притча, о том, как жили-были крысы, жили они стаей. Но был среди них Крыс, в прошлом вожак. У стаи на тот момент был уже новый вожак, который и завел их в западню, в которой они все погибли. В эту же западню попал и Крыс. В ней они встретились — Крыс и новый вожак с еще живой свитой, с ненавистью к Крысу, с желанием даже в такой ситуации, где они равно близки к смерти, убить его. Такой вот сюжет, интересный, любопытный, перенесенный автором из человеческих отношений в мир крыс. Не поможет ли кто-нибудь вспомнить автора рассказа. Рассказ, кажется, прочла в нашем журнале «Орехе». Кажется, яснее не помню, потому что было это почти десять лет назад. Рассказ был переводом с белорусского на украинский. Перевод был великолепным.
Буду благодарна за помощь.